Βρισκόμαστε στην αρχή μιάς εποχής όπου όλα έχουν αλλάξει στην καθημερινότητα και όλα έχουν διαφοροποιηθεί από αυτό που ξέραμε και περιμέναμε ως δεδομένο. Αυτό που αργεί να αλλάξει είναι οι πεποιθήσεις μας, οι νοοτροπίες, τα πρότυπαή με άλλα λόγια η ματιά θεώρησής μας για τα γεγονότα. Τώρα είναι η μεταβατική εποχή κατά την οποία όλα κρίνονται προκειμένου να επαναπροσδιοριστούν ως βιώσιμα, αρεστά, επιτυχημένα ή μη.
Πόσο θα κρατήσει αυτή η εποχή; Πόσο θα διαρκέσει η επόμενη εποχή της αποδοχής; Πόσο θα κρατήσει η μετάβαση στην επόμενη εποχή της κρίσης; Το πιθανότερο είναι η (αλληλο)διαδοχή τους να είναι ταχύτατη διότι ταχύτατοι είναι και οι ρυθμοί των παραμέτρων που τις επηρεάζουν, όπως πχ οι ρυθμοί της εξέλιξης και άρα η ταχύτητα της επέλασης της τεχνολογίας στην καθημερινοτητά μας.
Η κρίση έχει και την έννοια της αξιολόγησης, την οποία (αξιολόγηση) λίγοι αποδέχονται (ακόμη λιγότεροι αποζητούν) χωρίς φόβο, γιατί οι περισσότεροι παραμένουμε επαναπαυμένοι στις δάφνες μας (αλυσοδεμένοι στις επιτυχίες του παρελθόντος, θα έλεγα αν δεν ήθελα να πληγώσω πολλούς από εκείνους που «πέτυχαν» για λάθος λόγους…)
Η πραγματικότητα ειναι ότι οι περισσότεροι ασχολούμεθα με το πώς θα αλλάξει αυτό που συμβαίνει ως παρατηρητές της ζωής των άλλων, ως θεωρητικοί για το επόμενο συνέδριο, ως ακαδημαϊκοί για τον επόμενο σύγγραμα. Με εξαιρετική επιμέλεια αγνοούμε ότι όντας στο μάτι του κυκλώνα, στην καρδιά του προβλήματος δεν πρέπει να περιμένουμε απλά να περάσει το «κακό», δεν μπορούμε να παραλύουμε αν θέλουμε να σωθούμε και μάλιστα ως κάποιοι που έκαναν τις σωστές προετοιμασίες μέχρι σήμερα. Στη φουρτούνα δεν αρκούν οι προσευχές όταν δεν έχεις κάνει σωστά τα πράγματα πριν σαλπάρεις ακόμη κι όταν η Χάρη του Αη Νικόλα είναι μεγάλη. Ανδρείος δεν γίνεσαι επειδή είσαι απερίσκεπτος και δεν σέβεσαι τη φύση και βγαίνεις με κάποιες πανοπλίες που κάνουν θόρυβο για να μην ακούγεται το τρέμουλο της ψυχής σου. Ποτέ δεν δούλεψαν αυτά.
Οι Οδηγίες προς τους Ναυτιλομένους με διάφορα survival kits είναι της μόδας, αλλά λίγους ξέρω που να είναι πρόθυμοι να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και ακόμη λιγότερους που να είναι και κατάλληλοι. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν ότι η μοναδικότητα δεν αντιγράφεται! Η πρωτοβουλία δεν δίνεται! Δεν υπάρχει καλούπι για την κάθε νέα νιφάδα του χιονιού που πέφτει αδιάκοπα, όπως δεν υπάρχει και για την κάθε σταγόνα βροχής που την κάνει υπέροχο δάκρυ ή απλά ενοχλητική πιτσίλα.
Το ίδιο και η καινοτομία. Δεν παράγεται υπό καθοδήγηση. Δεν επιβάλλεται να γίνεις ευρηματικός, αν δεν υπάρχει το κίνητρο. Ειδικά όταν οι μηχανές των μυαλών έχουν για χρόνια μείνει ακινητοποιημένες, ανεξάρτητα από τις αιτίες…
Κανείς δεν έστειλε Οδηγό Επιβίωσης, ή άλλο Εγχειρίδιο σ’εκείνους που τα κατάφεραν. Ακόμη και οι Πρωτόπλαστοι που είχαν Οδηγίες δεν τα κατάφεραν και τόσο καλά…Παρόλα αυτά και διδάγματα και συμπεράσματα βγαίνουν μετά από κάθε στιγμή ζωής (μεγαλύτερη ή μικρότερη, επιτυχημένη ή αποτυχημένη)!
Αναμφισβήτητα!
ΑΛΛΑ αν δεν υπάρχει τουλάχιστον το πλαίσιο μέσα στο οποίο
– να ενθαρρύνεται και να επιβραβεύεται η συστηματική προσπάθεια,
– να μην επικρίνεται η αποτυχία, ως ένδειξη χαμηλής ευφυϊας αλλά ίσως ως αποτέλεσμα πλημελλούς προετοιμασίας,
Πώς περιμένουμε να σηκωθούμε από τον προστατευμένο, και εκ τους ασφαλούς, θόλο της στείρας εκπαίδευσης και να μπούμε στην αρένα του επιχειρείν;
Αν δεν ξεφύγουμε από την ουτοπική καταξίωση μας μέσω αυτών που κληρονομήσαμε ή αποκτήσαμε επειδή κερδίσαμε ένα λαχνό κι όχι επειδή διακριθήκαμε, μέσω αυτών που αποκτήσαμε επειδή έτσι δηλώσαμε κι όχι επειδή μας άξιζαν τότε
– πώς θα καινοτομήσουμε;
– πώς δεν θα αντιγράψουμε – επί τα χείρω;
– πώς θα αριστεύσουμε;
– πώς θα εκτεθούμε και δεν θα φοβηθούμε να πάμε κόντρα στις μάζες;
– πώς θα επιζήσουμε επιτυχημένα σ’ έναν κόσμο, όπου η τεχνολογία τον κάνει δημοκρατικότερο γιατί προσφέρει περισσότερες ίσες ευκαιρίες;
Γίνονται ορισμένες προσπάθειες ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας σαν αντίδραση στην ανεργία και στο κλείσιμο των τόσων πολλών μονάδων αυτο-απασχολούμενων. Δεν αντιλέγω. ϊσως να χρειάζονται και πολλές περισσότερες, ώστε να μην στηριζόμαστε στις εξαιρέσεις κοινωνικής υπευθυνότητας ορισμένων μεγάλων επιχειρήσεων ή άλλων φορέων. Μια υπεύθυνη πολιτεία με συνέχεια στη λειτουργία της φροντίζει για τον σχεδιασμό και την γενίκευση τέτοιων καλών πρακτικών αριστείας και καινοτομίας. Και φυσικά φροντίζει για τον έλεγχο και την εξέλιξή τους.
Ερωτήσεις κρίσεως:
Τι κάνουμε μ’εκείνους που αποτυγχάνουν;
Πώς αναπτύσσουμε εκείνους που θέλουν περισσότερη προσπάθεια;
Πώς κρατάμε εντός συστήματος και μάλιστα παραγωγικούς όλους τους πολίτες χωρίς εύκολες δικαιολογίες, που δημιουργουν και άλλοθι και διακρίσεις;
Πώς εμπνέουμε την συνέχιση της προσπάθειας; Πώς;
Πώς μαθαίνουμε ότι κάθε απώλεια έχει και τα θετικά της;
Πώς βοηθάμε τον καθένα να κατανοήσει ποιός είναι, όταν οι μυωπικοί φακοί είναι παντού και φθηνότεροι;
Πώς κάνουμε πράξη την αυθεντικότητα ως αντίδοτο στο άκριτο copy-paste χωρίς βέβαια να καταλήγουμε στην αναλγυσία του «this is me»;
Πώς θα αποκτήσουμε το Αριστετέλειο Μέτρο όσον αφορά τις αρετές που χρειάζεται η κάθε περίσταση ώστε οι φόβοι να μην εξελίσσονται σε φοβίες, αλλά και το θάρρος να μην αγγίζει τη θρασύτητα η οποία καμμιά φορά συγχέεται παράλογα με τον ηρωισμό;
Πώς;
Venetia Koussia 