Η φύση απλοποιεί και καλεί

Η απλότητα μας βοηθά να μπορούμε να απολαύσουμε τη φύση και να νιώσουμε ανανεωμένοι, να γεμίσουμε αισιοδοξία για το μέλλον, να τα βρούμε με τον εαυτό μας.

Η απλότητα αφαιρεί όλους τους παραμορφωτικούς φακούς που μας τραβούν την προσοχή αφαιρώντας το ουσιαστικό και το πρωτεύον. Η απλότητα εξυπηρετεί λοιπόν τη στόχευση. Κι όσο κι αν μιλάμε για εξειδίκευση στην αγορά εργασίας τόσο μας λείπει στην προσωπική μας ζωή.

Αλλά η στόχευση θέλει προσήλωση και η προσήλωση θέλει ξεκάθαρες επιλογές σ έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις και προσκλήσεις…

Η φύση δεν προσκαλεί ούτε με τυμπανοκρουσίες ούτε με φανφάρες. Απλά βρίσκεται εκεί για όλους. Αλλά την αναγνωρίζουν οι λίγοι.

Κοινότοπο και πολυφορεμένο «οι λίγοι και οι πολλοί». Εύκολο να χωρίζεις δύσκολο να ενώσεις. Σωστό και πραγματικό. Και συμβαίνει πάντα άρα και κλασσικό…

Ας αφεθούμε και ας απολαύσουμε τις αξίες που δεν αποτιμώνται με τα νομίσματα που έχουμε συνηθίσει. Ας αφήσουμε τον εαυτό μας να γευτεί όσα δεν αξιολογούνται με Michelin.

Να θυμόμαστε και να τιμάμε προγόνους, παραδόσεις, πατρίδες κάθε μέρα κι όχι στις επετείους. Τότε θα ζουν και θα μεγαλουργούν διαφορετικά θα μοιάζουν με μούμιες…

Πίνακας του #ΧρήστουΜποκόρου

Δραπετεύοντας συγκεντρώνεσαι;

Η ψευδαίσθηση του ονείρου μας κάνει παραγωγικότερους;
Η φύση απλά υπάρχει για να μας θυμίζει το υλικό μας κομμάτι
Το μυαλό μπορεί να ταξιδεύει
Η καρδιά μπορεί; ή απλώς αμφιταλαντεύεται αενάως ανάμεσα στο εγώ και ο άλλος χωρίς να μπορεί να κατασταλάξει στο «εμείς»;

Λόγια του αέρα ανάμεσα σε κύματα προτάσεων

Νάχεις…

Νάχεις μια σκιά να σε περιμένει για να ξαποστάσεις

Νάχεις ένα δρόμο για να τραβήξεις
Νάχεις έναν έρωτα να ζήσεις και να τρανταχτείς
Μην ονειρευτείς!
Ζήσε!!

Σκέψεις με καύσωνα ή λόγω καύσωνα….

Πόσο θαυμάζω τη φύση…

Πόσα μας μαθαίνει όταν είμαστε καλοί παρατηρητές…..

Καλός παρατηρητής σημαίνει σταθερός και σίγουρος, χωρίς βιασύνη και χωρίς υπεροψία, προσεκτικός, πεπεισμένος ότι το αποτέλεσμα της παρατήρησης θα του είναι χρήσιμο…..

Οι φωτογραφίες του παρελθόντος έχουν περισσότερα μυστικά να μου αποκαλύψουν, περισσότερες αλήθειες να μοιραστούν μαζί μου, αρκεί να τις αποδεχτώ… Οχι τις φωτογραφίες φυσικά, αλλά τις λεπτομέρειες, τα σημάδια, τις ανεπαίσθητες ειρωνείες της ανασφάλειας, τις «επιπόλαιες» κολακείες της ανάγκης, την αδυσώπητη ανάγκη να φορτώσεις στον άλλον αυτό που πασχίζεις να αλλάξεις σε σένα….

Η άνοιξη της βοκαμβίλιας είναι πάντα εκεί και θα είναι κάθε χρόνο για να μου θυμίζει τον Τζιμ Ρον που έλεγε ότι «η ανταμοιβή κάθε πειθαρχημένης προσπάθειας είναι υπερπολλαπλάσιά της» .

Ναι, ο πειθαρχημένος κερδίζει, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι ζει, πάντα.

Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα κάνοντας μια πειθαρχημένη προσπάθεια…..

A letter to all Life #Runners

I WELCOME REFUGEES

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ οι πρόσφυγες σήμερα φτάνουν το 1.000.000 ψυχές, πάνω από τις μισές παιδικές ψυχές.
Αναζητούν καταφύγιο να ξαναρχίσουν τις λαβωμένες ζωές τους.
Καμιά 30 αριά χώρες δηλώνουν πρόθυμες να βοηθήσουν προσφέροντας όλες μαζί 100.000 θέσεις.
900.000 ψυχές παραμένουν καθημερινά εκτεθειμένες στη βία, στην εγκληματικότητα, στη βαρβαρότητα και σκληράδα του σύγχρονου φοβισμένου κόσμου που δεν μπορεί να διαταράξει τις ισορροπίες του….
Το 1922 ήρθαν στην Ελλάδα και έμειναν και τα κατάφεραν περίπου 1.200.000 «Τουρκόσποροι» όπως πολλοί τους αποκαλούσαν. Χώρεσαν παρ’όλες τις δυσκολίες και την έλλειψη συστήματος και υποδομών.
Χρειάστηκε να πάω στο Λονδίνο για να θυμηθώ ότι ο πολιτισμός ενός λαού φαίνεται από τις ακτιβιστικές δράσεις του κι όχι από τις δηλώσεις του.

Χρειάστηκε να πάω πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια και συναισθήματα για να πω στον εαυτό μου ότι είμαστε όλοι υπεύθυνοι που δεν κάνουμε κάτι περισσότερο από το να ζούμε τις ζωές μας λιγότερο ή περισσότερο αναπαυτικά ο καθένας.

Τα υπόλοιπα δικά σας…

Σταγόνες βροχής…

Μην μπερδευτείς!

Δεν είναι ιδρώτας, πέρασε το καλοκαίρι μαζί με το πάθος

Δεν είναι δάκρυα,
Φύσηξε πολύ και τα στέγνωσε, έτσι ξεράθηκε και το χώμα…

Δεν είναι νερό,
Το φιλί σου ξερό και σούδωσα να δροσιστείς, έτσι κι έφυγες, δραπέτης

Σταγόνες βροχής μιάς καινούργιας αρχής…

Κι όμως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω….

Πολιτισμοί διαφορετικοί πολλαπλών ταχυτήτων
Κόσμοι παράλληλοι
Παραλίες αντικριστές κι ανταγωνιστικές
Δρόμοι αλλού φιδίσιοι κι αλλού λεωφόροι
Γλώσσες ακαταλαβίστικες και δυνατές
Χειρονομίες έντονες και παρόμοιες

Όλα μπερδεμένα κι όμως προχωρούν
Μια Βαβέλ για όλους από όλους
Κι όμως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω…

Απίστευτη οχλοβοή
Απίστευτη αλλαγή αλλά και απόσταση

Η φύση να σου θυμίζει το παρόμοιο γεωγραφικό πλάτος και μήκος
Ο ουρανός θαμπός να μην ξεκαθαρίζει το τοπίο-
ήταν ρύπανση; ήταν υγρασία; ήθελε να αφήσει μια ασάφεια…

Απόσταση και αποστασιοποίηση
Ανατολή και Δύση
Όλα να μπλέκονται γλυκά και νωχελικά
κι όλα να συνεχίζουν.
Για πόσο η μαντήλα θα πηγαίνει με το κινητό;
Για πόσο;
Ποιο θα κρατηθεί πίσω;
Υπάρχει περίπτωση η ταχύτητα νά ναι μικρότερη από τη βαρύτητα;
Ίσως, αν πάψει ο ήλιος ν’ ανατέλλει από την Ανατολή
οι άνθρωποι να σταματήσουν ν’αναζητούν, και να μιμούνται, και να προοδεύουν…
γιατί θα χουν χάσει το κίνητρο
CARPE DIEM

 

Ανατολές μιας Αγάπης Δίχως Όρους

Όσο έχεις κατάματα τον ήλιο να σου κρύβει το βουνό, γυρεύεις να καταλάβεις τι γίνεται και δεν μπορείς.

Αν κατορθώσεις να βάλεις μια σκιά πάνω από τα μάτια σου θα δεις ότι ο ήλιος πασχίζει ακόμη να βγει απ τη σκιά του βουνού.

Κι όταν προχωρήσεις χωρίς να παραστρατήσεις και προσπεράσεις το βουνό θ’αντιληφθείς ότι ο ήλιος έχει ήδη ανέβει ψηλά. Εσύ έτρεχες κι έτρεχες και δεν τον έβλεπες!!

Τόσο απλά κι όμως τόσο δύσκολα…

Μην αφήνεις οφθαλμαπάτες κι εμπόδια να σου δημιουργούν αυταπάτες.

Δες καθαρά τι Θέλεις και θ’ αντιληφθείς ότι είναι δίπλα σου.

Το χρωστάς στον εαυτό σου Νάσαι ο εαυτός σου, ν ακούς τον εαυτό σου!

Ν ακούς Την καρδιά σου κι όχι το Εγώ σου. Δεν το μετάνιωσε ποτέ κανείς…